Πριν λίγες ημέρες  χρειάστηκα ορισμένες πληροφορίες από το τμήμα Ψυχολογίας του Εδιμβούργου.

Μην βρίσκοντας το κατάλληλο πρόσωπο ή τμήμα για τις ερωτήσεις μου, πήρα την απόφαση να γράψω στον head of the department: στον πρόεδρο της σχολής.

Σε τρεις ώρες είχα την απάντηση στο email μου: ένα ευγενέστατο γράμμα, που με κατηύθηνε προς τα κατάλληλα άτομα και τις διευθύνσεις τους.

Με ένα περιθώριο λίγων ημερών, ζήτησα προσωπικό ραντεβού απο όλους. (έχοντας υπ’ όψιν  μου, ότι μια και το ζήταγα τελευταία στιγμή, μάλλον δεν θα είχα καμμιά τύχη). Ταυτόχρονα ζήτησα και μία συνάντηση με τον προαναφερθέντα πρόεδρο.

Μου απήντησαν όλοι. Και όλοι δήλωσαν ότι το πρόγραμμα τους ήταν λίγο πιεσμένο, αλλά μου έκλεισαν ραντεβού, άμεσα. Και μάλιστα σε ώρες και τη σειρά, που εξυπηρετούσαν εμένα.

Φθάνοντας στο Πανεπιστήμιο, όλοι ήταν συνεπέστατοι στην ώρα τους και μου αφιέρωσαν όση ώρα χρειαζόταν από τον ελάχιστο χρόνο τους, για να βεβαιωθούν ότι  μου είχαν δώσει όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμουν.

Όταν ήλθε η ώρα να δω και τον head of the department, εμφανίστηκε ένας νέος άνδρας, εμφανώς πιεσμένος χρονικά. Μου δήλωσε κατ’ ευθείαν ότι είχε 10 λεπτά στη διάθεση του, Του εξήγησα ότι απλά ήθελα να τον ευχαριστήσω για τις πληροφορίες που μου έδωσε. Χαμογέλασε και άρχισε να μου εξηγεί και εκείνος ορισμένα θέματα.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, του έγραψα ένα ευχαριστήριο γράμμα. Δεν περίμενα απάντηση. Και όμως! σε λίγη ώρα είχε για μία ακόμη φορά απαντήσει.

ένας άνθρωπος που δεν με ξέρει, που είναι απασχολημένος ως εκεί που δεν παίρνει άλλο, που έχει την ευθύνη ενός τμήματος στις πλάτες του, βρήκε παρ’ όλα αυτά λίγο χρόνο για να με βοηθήσει, να με δει και να απαντήσει σε ένα απλό ευχαριστήριο γράμμα.

ίσως πείτε ότι «έκανε την δουλειά του».  Θα ήταν ίσως πιο απλό γι’ αυτόν να πει ότι δεν μπορεί να με συναντήσει (και βλέποντας τον λίγο αργότερα να τρέχει σαν τρελλός στο campus για να προλάβει κάτι,  ήταν σίγουρο ότι και τα πέντε λεπτά που στάθηκε για να συζητήσει μαζί μου του ήταν χρήσιμα), μια αρνητική απάντηση θα ήταν εύκολη γι’ αυτόν . Θα μπορούσε να μην απαντήσει στο ευχαριστήριο μήνυμα μου.

Θα μπορούσε ακόμα να θυμώσει γιατί απευθύνθηκα σε αυτόν (ολόκληρον πρόεδρο σχολής…).

Και όμως! Παρ’ όλη την θέση του, το αξιολογότατο επιστημονικό του βιογραφικό, απλά σέβεται έναν άλλο άνθρωπο.

όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι που συνάντησα μέσα σε μία ημέρα.

Δεν είχαν βεντετισμούς. Δεν κρατούσαν τους τίτλους τους σαν παράσημα για να δείξουν την σημαντικότητα τους. Δεν έκαναν χάρη. Δεν έκαναν απλά τη δουλειά τους.

Ο κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους, προσέφερε κάτι πολύ πολύτιμο, χωρίς δεύτερη σκέψη: Κάτι που δεν είχε: τον  χρόνο του. Ο κάθε ένας τους αντιμετώπισε με σεβασμό τις απορίες μου και βεβαιώθηκε ότι είχα καλυφθεί.

Όλες αυτές τις ημέρες σκέπτομαι – για μια ακόμη φορά- ότι ο σεβασμός και η αναγνώριση για έναν άλλο άνθρωπο δεν έρχεται από τους τίτλους και τα πτυχία του. Δεν έρχεται από την σημαντική ή λιγότερο σημαντική θέση του.

Κερδίζεται από τις μικρές κυρίως πράξεις του. Τις πράξεις που υπογραμμίζουν ότι δεν χρησιμοποιεί την θέση του για status αλλά για να προσφέρει.  Χρησιμοποιεί την θέση του για να εξυπηρετήσει και να κάνει κάποιον άλλο να αισθανθεί καλύτερα.

Για να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί. Για να ανταποκριθεί σαν άνθρωπος και όχι σαν τίτλος. Για να βγει από τη βολή του για έναν άλλο άνθρωπο (που δεν γνωρίζει) και να μην μείνει σε μία διεκπεραιωτική αντιμετώπιση.

Όλους αυτούς τους ανθρώπους τους ευχαριστώ από καρδιάς: Γιατί έστω και για λίγα λεπτά ο δρόμος μου διασταυρώθηκε με τον δικό τους. και αισθάνομαι ευλογημένη και τυχερή γι’ αυτό