«Οι προεκλογικές εκστρατείες είναι πλέον σαν τα κάλαντα!
Ξαφνικά όλοι χτυπάνε τη πόρτα σου και εσύ απαντάς: «μας τα’παν κι άλλοι»…
Το συγκεκριμένο σχόλιο ανέβασε στον τοίχο της μία μαθήτρια Λυκείου.
Το διάβασα πολλές φορές. Όχι απλά για την ειρωνία ή την σκωπτικότητα που δείχνει η πρώτη ανάγνωση.
Το διάβασα για την απαξίωση. Για την απαξίωση στη Δημοκρατία, στον θεσμό των εκλογών, για την ηγεσία.
Αλλά κυρίως για την έλλειψη πίστης και ελπίδας: ένας νέος άνθρωπος, που ακόμη δεν έχει ψηφίσει, που δεν έχει εργαστεί, που δεν έχει ζήσει, ακούει και γελάει. Και δηλώνει ότι δεν θέλει να ακούσει άλλο. ότι έχει βαρεθεί την θεωρία, τα μεγάλα λόγια.
Ένας νέος άνθρωπος έχει ήδη χάσει την πίστη και την ελπίδα του. έχει ήδη σταματήσει να πιστεύει σε κάτι καλύτερο, μεγάλο, όμορφο.
Έχει ήδη διαγράψει την οποιαδήποτε σκέψη, γνώμη ή συμβουλή ενός μεγαλύτερου ανθρώπου.
Έχει ήδη κοροΪδέψει την έννοια της λέξης «όραμα».
Συχνά ακούω ανθρώπους να κοιτάνε τους νέους γύρω τους, να κουνάνε το κεφάλι και να λένε:» πως έχει καταντήσει έτσι η σημερινή γενιά… Χωρίς σεβασμό, χωρίς ιδανικά, χωρίς όραμα! με θράσος, χωρίς τρόπους, χωρίς δύναμη να εκπληρώσουν τους στόχους τους. Τους τα δίνουμε όλα έτοιμα και αυτά δεν λένε ένα ευχαριστώ’.»
¨Εχω τη τύχη και την ευλογία να μιλώ συχνά με νέους ανθρώπους. Και όραμα έχουν και δύναμη και σεβασμό και ιδανικά . Αλλά δεν ξέρουν που να τα ακουμπήσουν. Ακούν συνεχώς για το πως θα πρέπει να είναι, να συμπεριφέρονται, να ζουν, να δρουν. Ακούν συνεχώς τι πρέπει να κάνουν ή να μην κάνουν. Ακούν συμβουλές, νουθεσίες, επικρίσεις, σχόλια.
Αλλά … δεν βλέπουν. Ακούν θεωρία, αλλά δεν βλέπουν τις ανάλογες πράξεις. Και οι νέοι χρειάζονται να δουν, πως γίνονται τα πράγματα. Πως πραγματοποιούνται. πως βαδίζει κανείς από την θεωρία στη πράξη. Πως λοιπόν μας βλέπουν οι νέοι άνθρωποι; Γιατί οτιδήποτε τους λέμε αντιμετωπίζεται με σκωπτικότητα και στωικότητα; Μερικά από τα σχόλια που έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια που μιλώ με παιδιά και εφήβους:
Μας δίνετε έτοιμη θεωρία (από το σύστημα εκπαίδευσης μέχρι τις γονεΪκές νουθεσίες στο σπίτι). Η οποία τις περισσότερες φορές είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τη στάση και τη συμπεριφορά σας.
Μας λέτε να μιλάμε όμορφα και να συγκρατούμε τα νεύρα μας, αλλά εσείς έχετε κάθε δικαίωμα να ξεσπάτε επάνω μας.
Μας λέτε να μην παρασυρόμαστε αλλά εσείς παρασύρεστε σε μικρά και μεγάλα πράγματα.
Μας υποδεικνύετε να αγαπάμε τη μάθηση και ότι αυτή είναι η δουλειά μας και πρέπει να την αγαπάμε, αλλά εσείς βαρυγκομάτε για τη δουλεια σας από τη στιγμή που ανοίγετε τα μάτια σας.
Μας βομβαρδίζετε με ρήσεις για το πόσο ευγνώμονες χρειάζεται να είμαστε για όλα αυτά που είναι στη ζωή μας και σας παρακολουθούμε καθημερινά να γκρινιάζετε για κάθε γεγονός της καθημερινότητας σας.
Μας λέτε να χαιρόμαστε την ηλικία μας και μας επιβάλλετε ώρες αυπνίας για να πετύχουμε σε ένα πανεπιστήμιο στο οποίο ίσως θα παραμείνουμε φοιτητές για μία δεκαετία.
Απαιτείτε να σας σεβόμαστε αλλά δεν σέβεστε τον χαρακτήρα, τους ρυθμούς και τις ανάγκες μας. και όύτε καν κάνετε κάποια προσπάθεια για να μας καταλάβετε και να μας κατανοήσετε.
Ζητάτε να σας εμπιστευόμαστε. Αλλά μόλις αρχίσουμε να σας μιλάμε, απλά προσπαθείτε να μας νουθετήσετε για να σκεφτόμαστε όπως εσείς. Ή μας λέτε τις δικές σας ιστορίες. Ή δεν ασχολείστε καν με αυτά που σας λέμε. ή τρομάζετε.
Μας ζητάτε να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας. Αλλά σε άλλους. Όχι σε εσάς.
Μας λέτε ότι μας εμπιστευόμαστε, αλλά ποτέ δεν στηρίζετε ούτε καν τις πιό μικρές επιλογές μας. Ούτε καν μας δίνετε το δικαίωμα να αναλάβουμε τις ευθύνες των αποφάσεων μας.
Μήπως λοιπόν έχει έλθει η ώρα να δούμε πως θα κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των παιδιών; Πως θα τους δώσουμε ασφάλεια να εκφράζουν αυτό που έχουν στο μυαλό, στη ψυχή και στη καρδιά τους; και κυρίως πως θα κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη τους και θα τους δώσουμε πίσω το δικαίωμα να έχουν όραμα, πίστη και ελπίδα. στο μέλλον τους
